Olav Du Ry van Beest Holle, uitgever. Een leerproces
Nadat ik een eerste conceptversie van mijn levensverhaal had geschreven ging ik op zoek naar een uitgever en een drukker. Het moest een echt boek worden en geen klapper. Ook geen roman met een slappe kaft, meer een bewaarboek. Daarom was het uiterlijk van belang. Als ik het boek op de markt zou willen brengen moest er tevens een ISBN-nummer aan worden toegekend. En naast een barcode een code voor het soort boek. De NUR-code. Dat werden er zelfs twee 242 en 402, de code voor een echt gebeurd verhaal, geen fictie (242 is Geschiedenis voor kinderen en volwassenen).
Omdat ik geen uitgever vond heb ik mijn eigen uitgeverij opgericht, Uitgeverij Almansgeest.
KvK 69373795
BTW-ID NL001217529B14
Door de Kleine Ondernemers Regeling (KOR) is de uitgeverij Almansgeest met ingang van 2020 vrijgesteld van BTW. Jalna is daardoor goedkoper geworden.
Zie Hoe kom ik aan een exemplaar van Jalna?
Daarna ging ik aan de slag om er een echt boek van te maken.
De eerste concept-versie in A4-formaat (210x297mm)
Ik schreef het boek met Word® van Microsoft®, geen ideaal programma voor een boek met foto’s. Het is onvoldoende gebruiksvriendelijk en met technische beperkingen om tot een goede lay-out te komen. Het is geen DTP-programma. Maar omdat het de huidige standaard op PC’s is, zag ik geen goed alternatief. Vooral het realiseren van kop- en voetteksten, paginanummers, inhoudsopgave, index en interne kruisverwijzingen leverde vele problemen op. Het plaatsen van foto’s tot aan de rand van de pagina bleek, hoewel lastig, toch mogelijk. Met veel vallen en opstaan lukte het mij om er een redelijk goed geheel van te maken.
Na conversie van het verhaal van de Word-versie naar een PDF-bestand stuurde ik de PDF-versie digitaal op naar een drukkerij. Althans in mijn veronderstelling was het een drukkerij. Ik had nooit eerder dit proces doorlopen en begon daarom met een proefdruk van een conceptversie middels deze internetdrukkerij. Daarbij ging er van alles mis. Hoewel ik het advies van de “drukker” compleet had overgenomen zag het eindresultaat er niet uit. Het verkeerde papier en de illustraties in zwart/wit. Het boek toonde absoluut niet.
Het had het uiterlijk van een klapper. Geen enkele uitstraling en daarom veranderde ik het formaat van A4 naar 17x24cm staand. Het uiterlijk was eerst nog gelijk aan de A4-versie. Daarna liet ik nog enkele proefversies maken. Het waren iedere keer verbeteringen, maar vele details klopten niet. De tekst op de kaft stond er niet goed op. Of de titel beviel mij niet. En ik wilde foto’s hebben in kleur op daartoe geschikt papier en verdeeld over het boek. Niet enkele foto’s bij elkaar zonder samenhang met het verhaal. Het uiteindelijke proefboek was naar mijn zin. Het had mooi papier met een gladder oppervlak waardoor de foto’s in kleur goed tot hun recht kwamen. Het was een soort fotopapier, maar er op schrijven kon je niet. Maar mijn boek kwam tot leven.
De uiteindelijke versie (170x240mm)
Het bleek dat de internet-“drukkerij” zich wel drukkerij noemde, maar dat helemaal niet was.
Het was een intermediair die het digitale bestand gewoon doorstuurde aan een drukkerij. Voor wat betreft de lay-out werd er nauwelijks aandacht besteed aan mijn boek. En hun marge was ruim. Ik besloot zelf op zoek te gaan naar een echte drukkerij. Via vrienden lukte ook dat.
Daarbij zocht ik naar korte lijnen om communicatie-problemen te voorkomen en dat, indien mogelijk, ook nog tegen lagere kosten. Ik besloot de tussenstap van de intermediair over te slaan en begon een eigen uitgeverij. Eerst moest er uiteraard een naam komen voor de uitgeverij.
Voorschoten, mijn huidige woonplaats, kende sinds 1369 een hoeve met de naam Almansgeest. Ik vond dat een mooie naam voor mijn uitgeverij en gelukkig bleek die naam nog niet door iemand anders te worden gebruikt. Ik had de naam van de uitgeverij van mijn vader kunnen kiezen, maar om verschillende redenen zag ik daar van af. Zie hieronder voor een uitgebreide toelichting op de naam Almansgeest.
Koninklijke Bibliotheek
De Koninklijke Bibliotheek (KB) in Den Haag heeft mij als uitgever gevraagd om een exemplaar van Jalna in depot te willen afstaan.
Op 30 oktober heb ik aan hun verzoek voldaan en een boek afgegeven bij de KB in Den Haag. Het boek wordt in hun depot opgeslagen voor de komende jaren, voor vele jaren. Het wordt uit dit depot niet uitgeleend. Het boek verlaat de KB dus niet. Wel kan het boek daar worden ingezien door belangstellenden.
De volgende drukken
Na de eerste druk was ik helemaal niet van plan een tweede druk te laten verschijnen. Maar nieuwe informatie en vooral de brief van de burgemeester van Putten en van het Ministerie van Justitie en Veiligheid maakten in mijn ogen een nieuwe uitgave nodig. Met nog andere belangrijke aanvullingen. In paperback-uitvoering, maar wel hetzelfde mooie papier.
In 2021 zal de zesde druk verschijnen, de vermoedelijk laatste versie. Daarin zal ik het laatste standpunt van de rechter over de Staat der Nederlanden opnemen. Neemt men naast verantwoordelijkheid, tevens aansprakelijkheid voor het onrecht dat ons direct na de bevrijding is aangedaan?
De oorsprong van de naam Almansgeest
In 1369 was de locatie van de huidige buitenplaats Berbice in Voorschoten bekend als Almansgeest, genoemd naar IJsbrant Almanszoon, de eigenaar van de grond met de daarop staande woning. Tijdens het beleg van Leiden (1573-1574) is deze boerderij verwoest. Zij is in 1582 herbouwd en is tot op heden herkenbaar in de Corneliahoeve, achter Berbice.
De Leidse textielhandelaar Allard Poelaert kocht het gebied in 1662 van raadspensionaris Johan de Witt. Wanneer het eerste, bescheiden buitenhuis is gebouwd is onduidelijk. Mogelijk heeft Adriana van Groenendijk, de weduwe van Allard Poelaert, hiertoe een aanzet gegeven. Na haar overlijden in 1688 kwam het buiten in het bezit van haar dochter Sara en schoonzoon Pieter de la Court van der Voort, een vermaard tuinier. Hij is verantwoordelijk voor de bouw van de oranjerie en de fruitmuren, waaronder de retranchementenmuur (een zeldzame variant van een slangenmuur). De muren fungeerden als proef voor het optimaal kweken van leifruit.
Halverwege de 18e eeuw werd het park uitgebreid van circa vier naar circa acht hectare groot. Ook werd de boerderij annex herberg Rust-Wat aan de Vliet aangekocht. Sindsdien heet deze boerderij (nu restaurant) Allemansgeest. In 1803 liet de Voorschotense burgemeester Johan Petrus Pompe van Meerdervoort dit grote park herinrichten door de tuinarchitect Johan David Zocher Sr., wiens ontwerpen toen in de mode waren.
Omstreeks 1750 veranderde de naam Almansgeest in Allemansgeest.
Blijkens een acte van 21 juni 1822 gaf de toen nieuwe eigenaar Hendrik Staal (1782-1824) de buitenplaats een andere naam, Berbice, naar de kolonie Berbice (thans behorend tot Guyana), die in 1796 door de Engelsen was veroverd en in 1814 definitief voor Nederland verloren was gegaan. Staal had een fortuin verdiend als advocaat en zaakgelastigde voor de grote suikerplanters van Berbice en daar zijn echtgenote Catharina Kip (1789-1850) leren kennen. Zij was als plantersdochter geboren in Essequebo, gelegen in Brits-Guiana. Tussen de rivier Essequibo en de grens van Venezuela. Bij haar eerste bruiloft was zij pas 14 jaar oud. Staal was haar tweede echtgenoot.
In 1829 kwamen de boerderij Allemansgeest en de buitenplaats Berbice in verschillende handen, waardoor het verband tussen beide namen ook formeel werd losgemaakt.