Arts

Dokter Du Ry, oud huisarts

Naast de negatieve gevoelens die de scheiding van mijn ouders veroorzaakte wist ik niet goed raad met een soort geheimzinnigheid over gebeurtenissen rond de tweede wereldoorlog. Gebeurtenissen waarover vrijwel nooit was gesproken, maar die wel grote impact op het leven van mijn ouders, mijn zusters en mij hadden gehad.

Vragen als: Hoe zat het nou echt?  Wat was er precies gebeurd en waarom? Welk aandeel hadden mijn ouders daarin gehad? En waarom was daar vrijwel nooit over gesproken?

Als huisarts vond ik hiervoor onvoldoende tijd, energie en aandacht. Na mijn pensionering in 2008 voelde ik die ruimte wel. Ik wilde de waarheid vooral zelf weten, maar ook kunnen vertellen aan mijn kinderen en kleinkinderen. “Mijn” versie van onze geschiedenis, de geschiedenis die in belangrijke mate beïnvloed werd door de oorlog en nooit los zal komen van de daarbij opkomende emoties. Met goed en fout, met wij en zij.

Ik begon bij de brokstukken van verhalen die ik op zeldzame momenten van mijn ouders en zusters had gehoord, aangevuld met de aantekeningen, datum’s en foto’s uit onze babyboeken. Naast deze reeds aanwezige basis, vond ik informatie over mijn ouders in vele documenten. Documenten die zich vooral bevinden in het Nationaal Archief, maar ook in andere bronnen, zoals het Pyke Koch archief in het RKD in Den Haag. Bijzonder was dat ik ook nog getuigen uit die tijd heb gesproken.

Daarbij was mijn streven niet om een zo mooi mogelijk beeld te schetsen, maar een zo objectief mogelijk beeld. Niet zoals Hyacinth het vergeefs probeert in “Keeping Up Appearances”.

Nadat ik er in geslaagd was de gebeurtenissen te ontrafelen kreeg ik het gevoel dat mijn verhaal mogelijk ook voor een breder publiek interessant zou kunnen zijn. Vanwege het doorbreken van het zwijgen en het taboe.

 

Mijn leven in Leiderdorp

Na vele omzwervingen, waarover ik in mijn levensverhaal uitgebreid vertel, begon ik in 1965 met de studie geneeskunde in Leiden.
Ik trouwde in 1970 en ging met mijn vrouw wonen in Leiderdorp. In november 1974 werd ik daar huisarts op de Mauritssingel, na drie jaar verhuisde de praktijk naar de Vlaskamp en vele jaren later naar het gezondheidscentrum Rijnland.
Onze kinderen werden alle drie in Leiderdorp geboren, gingen er naar school en verlieten uiteindelijk ons huis.
Na 34 jaar “dokteren” ging ik begin 2008 met pensioen en in 2010 verhuisden mijn vrouw en ik naar een appartement in Voorschoten. In Leiderdorp konden wij geen appartement naar onze zin vinden. Gelukkig is Leiderdorp dichtbij, want vele vrienden wonen nog steeds daar.
Wie mijn boek leest zal begrijpen waarom ik zo veel jaren nodig had om mijn levensverhaal te kunnen opschrijven. Alle geruchten, gevoelens en verhalen dienden te worden gecontroleerd en samengevoegd tot een sluitend geheel. Pas na heel veel onderzoek kon ik de verhalen omzetten naar de “waarheid” over mijn ouders en mijn eigen jonge jaren.

Jalna, de titel van mijn boek, verwijst naar het huis in Putten waar wij als gezin woonden tussen januari 1944 en mei 1945. Ons gezin bestond toen uit mijn ouders, mijn twee oudere zusters en mijzelf, als heel klein jongetje van ruim één jaar oud. Wij maakten daar de aanslag en de razzia mee en beleefden er angstige tijden.

Begin oktober 2016 was ik eindelijk zo ver dat ik kon beginnen met schrijven over mijn zoektocht naar het voor mij onbekende verleden. Een zoektocht met veel emoties en een onverwachte uitkomst.

Met het publiceren van mijn levensverhaal maakte ik in 2017 een einde aan mijn ballingschap. Dat was mijn echte bevrijding. En met de tweede druk dacht ik het echt af te sluiten. Maar toen kwam het gesprek met het Ministerie van Justitie en Veiligheid.

Laatst bewerkt op 9 december 2020.